Mijn roeping gevonden

Het heeft even geduurd, maar hier ben ik weer. Een hele hoop ongeruste mailtjes, maar geen zorgen. Alles gaat nog steeds helemaal goed. Er is alleen niet heel veel spannends gebeurd de afgelopen weken. Kerstmis gevierd, just like home met heel veel eten en alcohol. Oud en Nieuw idem dito. Met het enige verschil dat je hier in Nieuw Zeeland barbequed op deze dagen. Verder heb ik ehm, nog een hoop bergen gezien, met sneeuw. En ehm, prachtige meren. En pinguins. En onwijs schattige lammetjes. En zeeleeuwen. En ehm, nog meer gewandeld door landschappen met bergen en nog meer postcard-actige meren. Okee, het was allemaal echt super mooi. Maar ik merk dat het goed is dat ik naar Azie ga. Ik ben toe aan iets nieuws.

Hoewel schapen scheren ook best nieuw was... Ik had een kiwi-echtpaar ontmoet op een van mijn wandeltochtjes, die me uitgenodigt hadden om bij hun op de boerderij te komen kijken. En natuurlijk vond ik dat super interessant. Niet alleen omdat Nieuw Zeeland bekend staat om zijn schapen, ook omdat ik, na urenlange gesprekken over schapen en werken op een schapenboerderij (wat doe je anders als je 8 uur wandelt?), het wel eens met eigen ogen wilde zien. Eenmaal op de boerderij duurde het niet heel lang voordat ik een overall aanhad, een schaap tussen mijn benen en een scheerapparaat in mijn hand had. Ieeeee. Ik vond het echt kei-eng, super bang om zo’n beestje pijn te doen, maar de beestjes leven nog... Het waren twee leuke dagen op de boerderij, bij deze uiterst vriendelijk mensen, maar ik vrees dat het toch niet helemaal mijn ding is, werken op een boerderij. Hoewel lammetjes van 2 weken oud en echt ongelooflijk schattig, de fles geven wel een hele hoop goed maakt...

Na deze twee dagen op de boerderij, tijd voor de bus terug. Ik zat heerlijk dromerig van het uitzicht te genieten, toen er een bus Aziaten mijn rust kwam verstoren.. Op zich best grappig. En best indrukwekkend hoe ze (per persoon!) 100 foto's per minuut weten te maken. Anyhow, ik zit daar dus heerlijk op de bus te wachten na mijn schaapsscheerders avontuur, komt er een Aziaat (ik weet het Azie is heel groot, maar ik heb echt geen flauw benul waar deze kolonie vandaan kwam, dus het blijft een Aziaat voor mij...) naar me toe: “Photo, photo???”. Ah, tuurlijk wil ik een foto van ze maken. Geen enkel probleem. Is ook leuk, zo’n foto van met zijn allen (ook al is het de zeshonderdachtentachtigste). Dus ik lach vriendelijk, knik ja, en reik al naar de camera. Ah, verkeerde inschatting (die taalbarriere ook). Nee, het was de bedoeling dat ik op de foto moest. Met zoonlief. Die werkelijk een glimlach op zijn gezicht heeft van oor tot oor. Hup, arm om me heen en voordat ik het weet zijn er een stuk of wat foto’s gemaakt. Och, fijn! :-s Ik probeer, zonder iemand te beledigen, me voorzichtig uit zijn omhelsing los te maken. Maar vaders vindt niet dat er al een einde moet komen aan onze ontmoeting. Integendeel, met handen en voeten werd er gevraagd waar ik vandaag kwam, hoe ik heette (met zoonlief nog steeds angstvallig dicht naast me met een nog grotere glimlach op zijn gezicht). En of ik met zijn zoon wilde trouwen (zoonlief enthousiast ja-knikkend met een nog grotere glimlach). Intussen staat werkelijk de hele familie om ons heen met een verwachtingsvolle blik in de ogen. Ik moest enige moeite doen om niet heeeel hard in lachen uit te barsten, hoewel we natuurlijk al wel 5 woorden met elkaar gewisseld hadden en elkaar al 2 minuten ‘kenden’! Maar, ehm, nee, sorry. Het trouwen laat ik voorlopig nog maar even over aan mijn lieve vriendinnetjes! ;-)
(nogmaals gefeliciteerd: ik vind het echt super voor jullie! Dat jullie maar heel gelukkig saampjes mogen worden!)