Mijn dagelijkse leventje

Op het moment zit ik al weer 6 weken in Kuala Tahan. Het is ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. Het voelt alsof ik hier vorige week pas ben aangekomen. En aan de andere kant heb ik hier helemaal een leventje en ben ik al totaal ingeburgerd. (Voor zover als dat mogelijk is met al die vreemde gebruiken en gewoontes hier...) De nieuwsgierigheid van velen over mijn dagelijks leventje hier zal ik met dit berichtje proberen te stillen.

's Ochtends geef ik les op de school van 7.00 tot 13.00 uur, na het eerste ochtendgebed, en voor het middaggebed. Het schoolsysteem is hier nog wel het beste te vergelijken met ons systeem van de middelbare school. Als leraar heb je wel een mentorklas, maar geef je je eigen vak aan meerdere klassen. Zo hop ik elk uur naar een andere klas, om of de Engelse lerares te helpen, of om mijn eigen lesje te geven. Het blijft nog steeds een hele uitdaging, maar een onwijs leuke! De kinderen vinden het geweldig, dat is het probleem niet. Het zo ook echt iets willen leren, das een ander verhaal. Hier in Maleisie, bestaat er niet zoiets als 'een jaar overdoen'. Als de resultaten van een leerling niet denderend zijn, ja das jammer voor de reputatie van de leraar, maar de leerling mag gewoon over naar de volgende klas. Het past niet in de Maleisische cultuur om leerlingen te laten zitten. Het probleem dat hierdoor ontstaat, is dat sommige kinderen de basisschool afronden (en als ze er zin in hebben (want dat is niet zo'n vanzelfsprekendheid in rurala dorpjes als deze) de middelbare school) zonder dat ze fatsoenlijk kunnen lezen en schrijven. Ik kan je zeggen, dat geeft het lesgeven een, ehm, tsja,... extra uitdaging zullen we maar zeggen.

Na schooltijd zijn er duizend en een dingen te doen. Vaak ga ik naar een van de restaurantjes om te lunchen. Leer mijn nieuwe vrienden hier Engels. Of ze leren mij, in return, Maleisisch koken. En help ik waar nodig in de keuken of in de bediening, wat vaak resulteerd in klanten die me met open mond aan staren als ik ze in het maleisisch vraag wat ze willen eten. En het resluteerd in orders die ik braaf opschrijf zonder dat ik ook maar enig idee heb wat ze willen, met de hoop dat ik het goed spel zodat de kok het wel kan begrijpen. ("Ah, Kue Teow biasa?" "ya, biasa". "Okay, biasa." ??? En vervolgens serveer je Kue Teow biasa, nog steeds geen idee wat dat betekent. Gelukkig weet ik nu dat dat 'normaal' betekent.)
De laatste 2 weken komt het ook steeds vaker voor dat ik als tourguide fungeer. Ik weet niet precies hoe dat gekomen is, maar het is wel vermakelijk. Vooral de locals hier vinden het een leuke grap. (tsja, stel je voor, Lisette die met de mensen naar de local villages gaat, de grotten in gaat om vleermuizen op de foto te zetten, en op de nightwalk de tarantula's, schorpioenen, slangen en de wandelende takken probeert te spotten: dat is ook grappig.)
En soms hier en daar als ik er tijd voor heb, probeer ik me ergens af te zonderen (echt een hopeloze zaak) om zelf woordjes te stampen en maleisisch te leren. Verder geef ik drie avonden in de week les aan het personeel van het resort. Een nog interessantere uitdaging. Het was in het begin even slikken. Ik bedoel, het is wel wat anders om les te geven aan 25 kindjes, dan om 15 managers in pak voor je te hebben zitten. Ik het begin heb ik me best wel eens afgevraagd waarom ik ja gezegd had. Ik ben geen lerares, totaal geen ervaring en iehw. Maar het is hartstikke leuk om te doen. Ik leer er een hoop van. Vooral Maleisisch. Maar ook mijn eigen beperkingen. En dat klinkt misschien vreemd, maar ook dat is leuk.

En ergens tussen door moet ook de was gedaan worden. Nou helaas, niet tussendoor, das bijna een dagtaak! Wat ga je dan een wasmachine waarderen zeg als je alles met de hand moet doen! Dan begrijp ik ook wat de vrouwen hier in het dorp, met 15 kinderen, de hele dag doen. De eerste keren liep ik nog met een grote glimlach op mijn gezicht met mijn was naar de rivier, genietend van het primitieve. Die glimlach is nu wel verdwenen... Het duurt een eeuwigheid! En tsja, je moet je ook een nieuwe definitie van schoon eigen maken. (voor mij is iets nu schoon als ik weet dat mijn kleren het water van de rivier gezien hebben.) En ach, ik heb nu wel uitgefigulierd waar ik het beste de etensresten, de luiers en afval kan vermijden. Maar de heerlijke geur van netgewassen kleren met Robijns lavendel wasverzachter, die moet ik er bij denken. En niet dat dat ook heel veel zin zou hebben: met 40 graden blijf je je niet heel lang fris voelen... Fijn dat je al die moeite hebt gedaan voor tsja, waarvoor eigenlijk? En dan hoef ik alleen mijn eigen kleren te wassen, ik zou hier geen tien kinderen willen hebben! Zou een wasmachine door de brievenbus passen??? ;-)