Op jacht

Ik heb jullie al eerder wat foto's laten zien van een Orang Asli dorpje. Een nomaden stam hier in de jungle die nog steeds jagen en verzamelen als primaire bron van voedselvoorziening. En na een aantal keren daar als tourguide geweest te zijn, en al een beetje vriendjes gemaakt te hebben, kreeg ik het aanbod om een paar dagen mee te gaan op jacht met de mannen van de stam. Ik heb daar wel geteld een halve seconde over na moeten denken, wow, super: uiteraard!
Als je als tourist in een van de dorpjes komt, voelt het altijd een beetje vreemd. Alsof je in een dierentuin bent, aapjes kijken en foto's maken. Van mensen alleen in dit geval. Ze zijn het zo gewend, het gaat al jaren zo, maar het voelt nooit helemaal okee voor mij.
Maar een paar dagen met hun samenleven was een geweldige kans om uit dat 'aapjes kijken' te komen.

Dus ik afgelopen weekend mijn spulletjes gepakt, een boot geregeld en de jungle in: een aantal dagen leven zoals ze honderden jaren geleden ook leefden. En WOW wat een ervaring!!!
De eerste nacht werd ik gelijk onwijs op de proef gesteld: de heftigste onweersbui die ik ooooooit heb meegemaakt. En zul je dan uiteraard zien dat je in een hutje gemaakt van bananenblad zit. In de jungle. Fijn. Maar na wat bloedoffers aan de God van de Donder, ging het onweer voorbij zonder schade aan te richten. Gelukkig. Maar het was niet echt een fijn gezicht. De oude mannen in het dorpje maken met een mes een gaatje net onder hun knieschijf, maar omdat het onweer zo ontzettend heftig was, moest er ook veel geofferd worden... Ergh, niet fijn.

In het begin waren de mensen toch nog vooral onwijs verlegen: weer een tourist die paar dagen bij ze wil blijven slapen. Maar gelukkig veranderde in de loop van de dagen. Het is zo fijn dat ik nu Maleisisch spreek zodat ik ook echt met hen kan praten. (Ze hebben hun eigen taal, maar de kinderen kunnen vanaf een jaar of 10 ook Maleisisch spreken). De jongste kindjes huilden niet meer als ik in de buurt kwam. De vrouwen beantwoorden mijn vragen met iets meer dan alleen ja of nee. En de kinderen die bij mij in de hut sliepen, we sliepen daar met zijn achten: twee kerels, vijf kinderen en ik (oh, het hutje was trouwens zo'n 6m2), vroegen de tweede avond zelfs of ik ze iets wilde leren (ze weten dat ik lerares hier ben). Uiteraard. Vijf minuten later zat het hele dorp om me heen en waren de kindjes druk bezig met het abc te schijven (en de volwassenen stiekem, onopgemerkt ook). Het is beginnen bij het begin: ze kunnen wel tellen, maar kunnen de cijfers niet herkennen (wat een macht: ik kan ze net zo goed wijsmaken dat nummer 4 86 is, of 267) Beetje bizar dat ik, na twee maanden hier te zijn, nu mensen MALEISISCH aan het leren ben...

En toen dus op jacht. Het verontruste me een beetje dat we op pad gingen zonder ook maar iets mee te nemen. Een sumpit(een blowpipe), een kapmes, maar dat was het wel. Ehm, gingen we niet een aantal dagen op pad? Uren lopen door de jungle? Wat gingen we eten? Moesten we geen water mee nemen? Oh, en hadden we niet iets nodig voor om te slapen? Maar uiteraard kwam het allemaal goed. Duh. Zij wisten overal wel stroopmjes te vinden waar we konden drinken (de jungle was soms zo dichtbegroeid dat ik er al was ik er drie meter vandaan zo voorbijgelopen zou zijn), meer als genoeg vruchten uit de jungle, en een paar bladeren functioneren prima als bed.
Die paar dagen in de jungle met hen, hebben me zo veel geleerd over de jungle. Over planten, bomen, voedsel bronnen, dieren, en bloedzuigers. Jep, na een stuk of 50 bloedzuigers, want natuurlijk ga je op jacht op sandalen en in korte broek, niks geen goede bergschoenen, lange broek, en speciale bloedzuiger hoezen voor in je schoenen zoals de meeste uiterst lachwekkende toeristen hier (maar toch ook niet bloedvoets zoals de orang alsi), ben ik uiterst bedreven in het verwijderen van die beestjes. En je leert zelfs een andere manier van lopen, nog grote hilariteit overigens. Je probeert zachtjes te lopen, je bent immers op jacht, je mag de beestjes niet verstoren, flikker je af en toe een meter of wat naar beneden. Want uiteraard loop je niet over een begaanbaar pad (hoewel zij dat natuurlijk wel vonden, in mijn ogen was er niet eens een pad...)

En toen waren er nog duizend dingen om te vertellen. Over alle beesten die ik heb gezien, geen tijgers, maar wel olifanten poot afdrukken, slangen, apen, apen en apen. Over hun cultuur en ideen en manier van leven. Maar dat moet maar wachten tot ik terug ben. Weer een ervaring om nooit te vergeten. Was de jacht succesvol trouwens? Twee vogels, en een aap. Ik ben trots op ze!