Alleen voor de jurk...

zou ik wel met een Maleisier willen trouwen! Afgelopen week had de school vakantie vanwege Chinese New Year (wat hier in Kuala Tahan niet groots gevierd wordt, maar wat wel een week vakantie oplevert). Dus ik mee met een collegaatje van mij naar haar ouderlijk huis in Kadah, 12 uur hier vandaan. Een geweldige reis en een heerlijke ervaring om een weekje helemaal mee te leven in een Maleisisch gezinnetje. (Nou ja, gezin kun je gerust zeggen, met 8 kinderen en 5 neefjes en nichtjes waar fulltime voor gezorgd wordt.) Over twee weken gaat mijn nieuwe vriendinnetje trouwen, dus de hele week stond in het teken van de voorbereiding voor de bruiloft. En voor een traditionele Maleisische bruiloft moet heeeeel veel voorbereid worden! Een bruiloft hier is zo ontzettend anders dan een bruiloft in Nederland!!!

Een bruiloft wordt hier op traditionele Maleisische wijze groots aangepakt. Er kunnen gerust 2000 mensen komen op de bruiloft. Werkelijk iedereen wordt uitgenodigt en familieleden komen van heinde en ver. Voor al die gasten hebben we dus van de week kleine cadeautjes gemaakt. En verschillende voor verschillende soort gasten, je hebt de familie, de vrienden, de helpers (die voor die 2000 mensen koken gedurende twee dagen) en de gewone gasten.
Daarnaast maken zowel de bruid als de bruidegom een soort bruidsschat voor elkaar. Ieder wordt geacht 9 cadeaus voor de ander te maken. Een kamer in het ouderlijk huis van de bruid wordt helemaal mooi gemaakt. Mooie sprei, prachtige gordijnen, speciale kussens (op zich niet heel bijzonder, maar wel als je bedenkt dat ze dat normaal gesproken allemaal niet hebben), plus de prachtige cadeaus en het allermooiste: de bruid zelf. Als bruid hier mag je drie prachtige jurken uitkiezen. Versierd met duizend en een lovertjes, borduurseltjes en kant in de mooiste kleuren. Zelfs aan de buitenkant wordt het huis mooi gemaakt!
Toen mijn vriendin dus haar jurken voor de laatste keer ging passen, werd ik 'gedwongen' ook een jurk te passen. Grote hilariteit bij iedereen. En mijn eerste keer dat ik gesluierd was. Maar het resultaat was prachtig. Heerlijk. Voor even een prinsesje zijn, wie wil dat nou niet? Ik zou graag met jullie de foto's willen delen, maar op het moment wil de computer niet. :-(

En dan de bruiloft zelf. Er zijn drie ceremonies voor de echte bruiloft zelf. En dan wordt het hele feest daarna nog eens dunnetjes over gedaan in het huis van de bruidegom, die haar als het ware wegneemt van haar ouders. En dan na alle ceremonies, verplichtingen en rituelen, mogen bruid en bruidegom eindelijk alleen zijn. Eindelijk ja. Want na twee jaar verloofd te zijn, zijn bruid en bruidegom als goede moslims, nog nooit alleen met elkaar geweest. Twee jaar lang verloofd, trouwen, maar elkaar nog nooit aangeraakt, laat staan gezoend. Wow! Ik kan me dat bijna niet voorstellen. Als je verliefd op iemand bent, wil je toch bij die ander zijn? Alleen met die ander zijn? En dan heb ik het niet eens over sex. Maar gewoon de nabijheid, de warmte en de intimiteit met de ander. (Het is soms best grappig om uit te leggen dat ook al heb ik al wel eens met een jongen gezoend en zelfs sex gehad, wij in het westen niet gelijk met elke jongen die we tegenkomen het bed in duiken. Dat ook wij wel een moraal hebben. En dat sex met een jongen ook voor mij iets bijzonders is) Maar hier in Maleisie gebeurt dat allemaal pas nadat je getrouwd bent. Tot die tijd, moet er altijd een moeder, broer of vriendin mee als je afspreekt met je verloofde. Je mag elkaar ee hand geven, maar daar blijft het bij. Geen kus, geen zoen, geen aanraking. Pas na de bruiloft zal de bruidegom de bruid zelfs pas zonder hoofddoek zien!!!
Zo ontzettend anders en nieuw voor mij (en ik weet niet of ik het zelf zou kunnen), en toch heeft het ook wel iets moois. Naast de beperking van ziektes, tienerzwangerschappen en alleen staande moeders en een beroep op je zelfbeheersing (waarvan geloofd wordt dat dat een goede invloed heeft op alle aspecten van je leven). Maar op deze manier, in Maleisie, moet je elkaar echt eerst leren kennen. Met elkaar praten en op die manier intimiteit opbouwen. De hoopvolle gedachte is natuurlijk dat het dan als je trouwt dus echt om de persoon gaat. En niet om het uiterlijk of seks. Maar om de inhoud, de persoonlijkheid, echte liefde, niet bedoezeld door de vleselijke lusten.
Maar helaas, zeker in achterlijke gebieden als Kuala Tahan, wordt hier ook getrouwd omdat er niemand anders te vinden is, je ouders het tijd vinden dat je trouwt en al iemand voor je gevonden hebben, of je als vrouw echt iemand nodig hebt om in je levensonderhoud te kunnen voorzien. En dus is het hebben van een tweede, derde of zelfs vierde vrouw ook geen enkel probleem. Echte liefde ja...

(En toch geloof ik nog graag in echte liefde! En ik ben ervan overtuigd dat dat ook nog mogelijk is in ons 'moraalloze' kikkerlandje.)