Swept away
Door: Webmaster
06 Juli 2007 | Maleisië, Kuala Lumpur
Als je aan Borneo denkt, denk je aan tropisch regenwoud, kleurrijke batik, apen, orang oetangs, wilde jungle treks, headhunter- tribes, penispiercings en meer van dat soort. Wat heb ik gedaan in Borneo??? Ehm, tsja, duiken. En verder? Tsja, ehm, duiken. Borneo heeft namelijk ook een van beste dive-spots in de wereld. Pulau Sipadan is een eiland in de middle of the ocean (op zich niet zo vreemd voor een eiland) met een drop-off van bijna 600 meter!!! Een enorme magnaat voor alle beestjes en plantjes in de wije omgeving, want overleven op 600 meter diepte lukt niet. En werkelijk; WOW!!! Het water is prachtig helder en blauw, alle kleuren van het kleurspectrum zijn vertegenwoordigd, je ziet werkelijk overal om je heen gedurende de hele duik duizenden, nee miljoenen visjes om je heen. En weet ik hoe veel turtles. En niet van die kleintjes, nee, van die enorme, 2 meter in doorsnede! (Tijdens een duik heb ik geprobeerd de turtles te duiken, maar ben de tel kwijtgeraakt bij 56...) En oh ja, ook een stuk of 30 haaien per duik, het hoogtepunt zo'n beetje voor het duiken op Sipadan voor de meeesten. Iedereen vond het geweldig "Nee, joh, maak je niet druk, deze zijn heel verlegen, vallen nooit mensen aan", maar ik weet niet hoor, ik kreeg de Jaws films en de Baywatch afleveringen maar niet uit mijn hoofd... De planning was om slechts vijf dagen te blijven en daarna nog wat van het typische Borneo te gaan bekijken en bezoeken. Vijf dagen werden echter al gauw 11 dagen. (Look at the pictures: do I need to say more!!!)
Maar wie gedacht had dat mijn reis rustig, vredig, probleemloos, kabbelend tot een einde zou komen, komt bedrogen uit!
Zondagmorgen, 11.30 uur, Rachel de divemaster vraagt "Ready for descent? Okay, regulators in, enjoy!". And down we go. Ik geloof iets van mijn 20ste duik hier, d'er zin in en vol vertrouwen, maar helaas zou deze duik iets anders gaan dan verwacht. Eenmaal onderwater bleek de stroming zo sterk dat we na vijf minuten om moesten draaien en ons mee moesten laten voeren met de stroming, weg van de oospronkelijke duikspot. Op zich niks aan de had, dat gebeurd wel vaker en is gewoon een stuk practischer dan proberen om tegen te stroming in te zwemmen en 4 keer zo snel door je zuurstof heen te gaan. Op zich was het best een grappige duik, het leek wel een achtbaan, of een film in de fast-forward stand; je ziet wel van alles maar het gaat te snel om het daadwerkelijk waar te nemen. Na dertig minuten, besloot de duikmaster echter dat het niet meer verantwoord was en kapte de duik af. Eenmaal aan het oppervlakte een kleine verrassing: het weer was enigzins omgeslagen, er stond een enorme wind wat resulteerde in aardige golven en een verschrikkelijk stroming. En nog veel fijner: geen boot om ons op te pikken. We werden op de eerste plaats nog niet verwacht en op de tweede plaats waren we door de stroming de andere kant op meegenomen. En ehm, ja, ook een stuk verder dan we hadden gedacht. Toen er na twintig minuten nog geen boot te bekennen was en onze hulpsignalen geen resultaat boekte, ontstond er toch enig gevoel van paniek. Vreemd genoeg was ik de rust zelve, ik had mijn BCD, hoefde geen enkele moeite te doen om te blijven drijven, had mijn mask, mijn buddy was een grote sterke ervaren duiker, het ging allemaal goedkomen. Helaas duurde dat nog een paar uur... Maar op dat moment moesten we dus een beslissing maken: naar het linkereiland zwemmen (slechts een kilometer of 5) of naar het rechter(slechts een kilometer of 5): als we niks zouden doen zouden we voor zonsondergang op de Phillipijnen aanspoelen...
Om een lang verhaal kort te maken: (ik bedoel even ter herinnering, kort daarvoor tijdens je duik zie je nog een stuk of wat haaien vrolijk rondzwemmen) drie uur later bereikte mijn buddy en ik het strand (gelukkig geen onbewoond eiland!), moe, uitgeput, overal kramp, overal blauwe plekken van elke keer dat je door de golven ergens tegen aan werd gekwakt, maar gelukkig niks ernstigs. Geen tijd om op adem te komen: op zoek naar een boot voor de andere drie duikers die te paniekerig met teveel kramp nog ver ver weg waren! Het schijnt altijd even te moeten duren voordat mensen de ernst van de situatie doorhebben(wow: je spreekt maleisisch! ehm sorry, even NIET belangrijk nu!!!), maar na wat pijn en moeite een boot het water in en eindelijk, eindelijk na ruim 3 uur iedereen weer op het droge. Een meisje gelijk door naar naar het ziekenhuis, maar de rest van ons okee. Slechts last van oververmoeidheid, dehydration en blauwe plekken...
Misschien had ik het toch bij 5 dagen moeten laten en niet moeten verlengen!!!
Maar wie gedacht had dat mijn reis rustig, vredig, probleemloos, kabbelend tot een einde zou komen, komt bedrogen uit!
Zondagmorgen, 11.30 uur, Rachel de divemaster vraagt "Ready for descent? Okay, regulators in, enjoy!". And down we go. Ik geloof iets van mijn 20ste duik hier, d'er zin in en vol vertrouwen, maar helaas zou deze duik iets anders gaan dan verwacht. Eenmaal onderwater bleek de stroming zo sterk dat we na vijf minuten om moesten draaien en ons mee moesten laten voeren met de stroming, weg van de oospronkelijke duikspot. Op zich niks aan de had, dat gebeurd wel vaker en is gewoon een stuk practischer dan proberen om tegen te stroming in te zwemmen en 4 keer zo snel door je zuurstof heen te gaan. Op zich was het best een grappige duik, het leek wel een achtbaan, of een film in de fast-forward stand; je ziet wel van alles maar het gaat te snel om het daadwerkelijk waar te nemen. Na dertig minuten, besloot de duikmaster echter dat het niet meer verantwoord was en kapte de duik af. Eenmaal aan het oppervlakte een kleine verrassing: het weer was enigzins omgeslagen, er stond een enorme wind wat resulteerde in aardige golven en een verschrikkelijk stroming. En nog veel fijner: geen boot om ons op te pikken. We werden op de eerste plaats nog niet verwacht en op de tweede plaats waren we door de stroming de andere kant op meegenomen. En ehm, ja, ook een stuk verder dan we hadden gedacht. Toen er na twintig minuten nog geen boot te bekennen was en onze hulpsignalen geen resultaat boekte, ontstond er toch enig gevoel van paniek. Vreemd genoeg was ik de rust zelve, ik had mijn BCD, hoefde geen enkele moeite te doen om te blijven drijven, had mijn mask, mijn buddy was een grote sterke ervaren duiker, het ging allemaal goedkomen. Helaas duurde dat nog een paar uur... Maar op dat moment moesten we dus een beslissing maken: naar het linkereiland zwemmen (slechts een kilometer of 5) of naar het rechter(slechts een kilometer of 5): als we niks zouden doen zouden we voor zonsondergang op de Phillipijnen aanspoelen...
Om een lang verhaal kort te maken: (ik bedoel even ter herinnering, kort daarvoor tijdens je duik zie je nog een stuk of wat haaien vrolijk rondzwemmen) drie uur later bereikte mijn buddy en ik het strand (gelukkig geen onbewoond eiland!), moe, uitgeput, overal kramp, overal blauwe plekken van elke keer dat je door de golven ergens tegen aan werd gekwakt, maar gelukkig niks ernstigs. Geen tijd om op adem te komen: op zoek naar een boot voor de andere drie duikers die te paniekerig met teveel kramp nog ver ver weg waren! Het schijnt altijd even te moeten duren voordat mensen de ernst van de situatie doorhebben(wow: je spreekt maleisisch! ehm sorry, even NIET belangrijk nu!!!), maar na wat pijn en moeite een boot het water in en eindelijk, eindelijk na ruim 3 uur iedereen weer op het droge. Een meisje gelijk door naar naar het ziekenhuis, maar de rest van ons okee. Slechts last van oververmoeidheid, dehydration en blauwe plekken...
Misschien had ik het toch bij 5 dagen moeten laten en niet moeten verlengen!!!
-
15 Juli 2007 - 05:56
Jose:
Liset,
Wat een belevenis, wat fijn dat het goed afgelopen is. Het einde van je reis zo nog vol spanning... kijk uit dat je je in nederland niet gaat vervelen. alhoewel hier in ned zijn ook wel leuke ontwikkelingen :)
Jose -
15 Juli 2007 - 08:25
Hanneke:
Hey Lisette,
Wow, heftig zeg!! Blij dat alles goed is afgelopen.
Ik weet hoe mooi het duiken daar is, wij hebben er ook een week gedoken, echt fantastisch! Zo'n driftduik hebben wij ook gehad, ik vond het inderdaad ook net een spoelende film. Het grote verschil was det er bij ons bij het bovenkomen WEL een boot was. Ik hoop niet dat je die film gezien had met die duikers waar de boot zonder hun was vertrokken... ;-)
Geniet er nog even van en tot gauw.
Groetjes, Hanneke -
15 Juli 2007 - 08:42
Kim:
Iemand die films gezien, Deep Blue?
Gelukkig zijn jullie niet opgegeten, en wat ontzettend stoer dat je gewoon het eiland gehaald hebt...toch een soort van heldin en redder hoor!
Liefs!
-
15 Juli 2007 - 09:24
Lisette:
Nou dat was zeg maar ook wel een beetje onderdeel van het probleem: die film hadden we dus WEL gezien! Plus alle gruwel verhalen die avond ervoor over shark attacks enzo. Maar gelukkig goed en wel. En weer een avontuur rijker zeggen we voor de verandering maar weer eens...
-
15 Juli 2007 - 10:37
Esther Scheerder:
Wow, lieve Lisette, Wat een heftige gebeurtenis! Terwijl ik je verhaal lees lopen de rillingen me al over het lijf, wat moet dat ontzettend eng zijn geweest op het moment zelf. Wow..
Maar, nu zo achteraf kan ik me ook voorstellen dat je terug kan kijken op een heftige maar ook 'bijzondere' ervaring. Hoop dat je de tijd neemt om bij te komen *goed voor jezelf zorgen hoor!* en hoop dat het met dat andere meisje inmiddels ook wat beter gaat.
Er wordt veel aan je gedacht hier aan de andere kant van de wereld!
Liefs, Esther -
15 Juli 2007 - 11:00
Leon Thannhauser:
Jij weet het ook van het begin tot het einde spannend te houden hé......ppppfffff....
Groet van je neef en neefjes xxx -
15 Juli 2007 - 11:11
Isabel:
hoe gaat het nu met je Lisette ?
kom je thuis op de geplande datum?
of misschien door je duik avontuur toch iets later ?
liefs en tot gauw in Orba
Vaya con Dios
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
