Carriere-switch

Kunnen jullie je het verhaaltje over de rimboe nog herinneren? Nou het lijkt erop dat ik dat mijn thuis kan gaan noemen de komende tijd. (Sinds ik hier tien dagen geleden aangekwam in Kuala Tahan is er onwijs veel gebeurd. Bijna teveel om allemaal op de te schrijven. Maar ik zal mijn best doen om het niet te lang te maken en het ook voor jullie nog een beetje interessant te houden.)

Ik dus hier net twee dagen in Kuala Tahan toen ik uitgenodigd werd door een man voor een typisch Maleisische maaltijd met zijn familie. Tuurlijk zei ik daar geen nee tegen. In de loop van de avond hadden we het over mijn reisplannen en mijn idee om ergens vrijwillgerswerk te gaan zoeken in Azie. Onwijs toevallig was uiteraard deze man goed bevriend met de directeur van de basisschool hier. Gelijk een belletje naar de directeur, volgende morgen een afspraak met de directeur en vandaag (zaterdag) heb ik mijn eerste werkweek er al weer op zitten als Engelse lerares in het schooltje hier! Hihi, inderdaad: het is allemaal echt onwiiiiijjjs snel gegaan. En totaal onverwacht! Ik was niet eens van plan om naar Maleisie te gaan!!! Had nog nooit van de Taman Negara gehoord, and here I am, Teacher Liz in Kuala Tahan in de middle of the jungle!!!

En in deze week dat ik hier ben al heel wat ups en downs gehad. Op zoek naar huisvesting, op zoek naar 'degelijke' kleren, ontdekken hoe de gemeenschap hier in elkaar steekt, ontdekken hoe een islamitische! gemeenschap werkt, wat ik daarin wel kan doen en wat ik beter kan laten, leren omgaan met alllllle aandacht die ik hier krijg en accepteren dat het allemaal toch iets moeilijker is dan het in eerste instantie leek om hier vrijwilligerswerk te doen. (Een hoop papierwerk voor de regering voordat het allemaal officieel is.)
Hierdoor al wel duizend keer gedacht om hier toch geen les te gaan geven. (Maar al duizend en een keer besloten dat ik hier blijf). Veel te veel beslissingen die gemaakt moe(s)ten worden en cultuurverschillen waar ik onwijs aan moet wennen.

Het is een ehm, laten we het een ervaring noemen, om in een Islamitisch dorpje les te geven. Dit betekent op de eerste plaats dat de kleren die ik bij me heb in mijn backpack niet acceptabel zijn. Van nek tot enkel bedekt is de dresscode. Op zich niet heel erg, als het geen 35 graden zou zijn, en het dichtsbijnde dorpje waar ze uberhaupt iets hebben wat je een winkel kunt noemen hebben, geen drie uur verderop zou zijn. Dat wordt binnenkort een tripje naar Kuala Lumpur of Singapore om kleren te kopen (6-8 uur rijden)...
Op de tweede plaats betekent dit dat ik als vrouw een stuk minder vrij ben in mijn doen en laten dan we in het westen gewend zijn (wil ik niet gelijk een slechte naam krijgen). Ik ben heel hard mijn best aan het doen om uit te vogelen wat wel en niet geoorloofd is hier. Wat overigens zeer frustrerend kan zijn! (Zo moet ik bijvoorbeeld toestemming krijgen van de echtgenote wil ik bij een man in de auto stappen, zelfs al is het een collega die me een lift naar school aanbiedt.)
Maar goed, over een maand of wat zal dat ook ik daar ook wel aan gewend zijn.

En er is zoveel wat het weer dubbel en dwars goed maakt. Na school zwemmen (jep, inmiddels niet meer in bikini, door schade en schande worden we wijs zullen we maar zeggen) in een riviertje bij de waterval met apen overal om je heen in de bomen. Het lesgeven en de kinderen zelf. De kinderen op school worden al iets minder verlegen. Wat inhoudt dat ze me inmiddels durven aan te raken, want hoewel ze niet heel veel donkerder zijn is mijn blanke huid en blonde haar absoluut zeer interessant, en de allerdapperste durven het aan om zelfs te ruiken. Continu heb ik een horde kinderen om me heen en overal waar ik ga en sta hoor ik stemmetjes: Hello chekgu Liz! (teacher Liz)
Denk je overigens dat je in de lerarenkamer even rust hebt gevonden: helaas. Niet dat ze allemaal aan me zitten en me hand vast willen houden (haha, ik zie het al voor me: vooral op een Islamitische school!), maar ze vinden het minstens net zo interessant. Ze willen allemaal hun Engels verbeteren en ze willen graag meer weten over wat wij ongelovigen en westerlingen allemaal doen en denken. Maar toch een beetje vreemd als je in gesprek bent over het geloof, opzij kijkt en merkt dat je gefilmd wordt, de andere kant op draait en daar iemand foto's van je zit te maken.
Maar niet alleen op school vinden ze het interessant, het hele dorp vindt het geweldig. Vooral het feit dat ik al een beetje Maleisisch spreek, vinden ze geweldig. (Ik ben onwijs hard Maleisisch aan het leren. Op zich best handig als je lesgeeft aan Maleisische kindjes, al zeg ik het zelf.) Iedereen is onwijs vriendelijk en ik word overal mee naar toe genomen. Op night safari's waar ze me heel fijn kennis laten maken met allerlei slangen, op night walks door de jungle waar je fijn schorpioenen en spinnen zo groot als je hand ziet (ook heel fijn), prachtige watervallen, bruiloften hier, etentjes daar. Geweldig! Ook al is het erg touristisch hier, het echte Maleisie bestaat hier gelukkig ook nog. Het voelt alsof ik een zwembad in gesprongen ben vol met leer- en groeimomenten, uitdagingen en bijzondere en mooie ervaringen. Volgens mij hou ik het hier nog wel eventjes vol! Hoewel ik waarschijnlijk wel een beroep ga doen op alle leraren/leraressen en creatieve vaders en moeders die dit lezen voor tips en ideeen voor het lesgeven!