Een schril contrast

Het is bizar dat ik drie jaar geleden in Amerika in een huis woonde met 8 badkamers, dat elk kind uiteraard een eigen computer had (en de ouders natuurlijk elk 2). Dat in onze garage 5 auto's stonden te glimmen en de kinderen werkelijk al het speelgoed van de wereld hadden en zich nog steeds ontzettend konden vervelen. En waar je werkelijk alles kon kopen wat je hartje begeerde.
Nu woon ik hier in Kuala Tahan, waar misschien 5 gezinnen een tv hebben, er misschien 3 computers zijn, en het het hele dorp wel 10 badkamers telt. Waar het idee van een toilet vrij eenvoudig is: een gat in de grond. Soms verdwijnt het in een riolering, soms zie je de rivier onder je stromen.
Waar de auto's van ellende uit elkaar vallen, maar waar nog vrolijk mee wordt rond gescheurd over de weg (enkelvoud ja: we hebben hier wel 1 weg). En waar we twee ieniemienie mini-marktjes hebben. Jep, het leven hier is een schril contrast met het leven in Amerika...
De mensen zijn hier niet arm arm, maar de levenstandaard is niet te vergelijken met wat wij gewend zijn in het westen, laat staan met mijn leventje in Amerika. De meeste mensen hebben hier wel genoeg geld om te eten, zo niet, dan krijgen ze hulp van de regering. Maar daar houd het ook wel mee op. Verder hebben ze niet heel veel.

Een typisch huishouden hier bestaat uit minstens 4 kinderen. Maar 15 is ook geen uitzondering. Over het algemeen wordt er op de grond gegeten en met de hand. Je rechterhand wel te verstaan, je linker gebruik je in het toilet: w.c-papier kennen ze hier niet, maar gelukkig staat er een emmer water en een bakje naast het gat in de grond. Ik snap wat de bedoeling is, maar de uitvoering?!) Na het avondeten wordt de huiskamer omgetoverd in een slaapkamer. Matjes worden uitgerold en op 6 vierkante meter passen makkelijk 6 kinderen. Als ze een iets groter huis hebben slapen de jongens en meisjes apart, en hebben ook de ouders een apart kamer. Maar als het niet anders is, slapen ook vader en moeder op die zes vierkante meter met hun kindjes. Douchen gebeurt of nog ouderwets met water uit de regenton of ze wassen zich in de rivier (die ene waar je ook je behoeftes in doet ja). Soms zijn de huizen echt niet meer dan wat plankjes op wat palen. Als ze al vier hele muren hebben met een sluitend dak.
Maar daarnaast zijn er hier ook wel goede huizen met ventilarors, riolering en een koude douche. Daarvoor moet je echter wel leraar of zoeits zijn om dat te kunnen betalen. Zo'n luxe huis kost 200 Ringgit per maand, dat is ongeveer 50 euro met een maandsalaris van een leraar van 900 ringgit (200 ringgit).

Het voelt nog steeds een beetje wrang, maar ik heb er voor gekozen om niet met 5 leraren in een kamer op de grond te slapen, zonder privacy (of normaal toilet!). Soms voelt het heel slecht, maar ik heb een plekje gevonden in een van de luxe resorts hier. Een kamertje met 4 muren, een niet lekkend dak en een normale!!! wc met w.c papier, een ventilator (ook geen overbodige luxe met temperaturen van 40 graden). En waar ik in eerste instantie niet eens aan gedacht had, maar waar ik nu na twee weken al wel achter ben dat ik dat absoluut nodig heb: een beetje privacy. (Een smeuig verhaal voor een volgend berichtje).

Het voelt soms een beetje alsof ik kies voor de makkelijke weg, dat ik niet zo moet miepen en echt back to basis best aankan. De mensen leven hier toch ook zo zonder problemen? Maar goed, op dit moment vind ik mijn kamertje met dat ietsiepietsie beetje luxe wel heerlijk. En toch zijn sommige dingen ook voor mij back to basic. Ook al is mijn kamertje luxueus in vergelijking met, de spinnen zo groot als mijn hand komen ook daar gewoon binnen. En de hagedisjes die met tientallen door mijn kamer, en ja ook over mijn bed, schieten ben ik maar namen gaan geven. Onbegonnen werk om die buiten proberen te houden. Net als de mieren en de kakkerlakken.
En over back to basic gesproken: ik geloof dat je kleren wassen in de rivier, (juist, die waar in gewassen, plast en weet ik veel wat nog meer) daar ook wel onder valt... (Ook een prachtig verhaal voor een volgende keer!)

Maar het soms is het een beetje moeilijk te bevatten. Overdag leef ik met en tussen de lokale bevolking. In omstandigeheden waar ik niet altijd even vrolijk van word (maar wat absoluut een uitdaging is!!!). En 's avonds keer ik terug naar mijn luxe kamertje waar ik een echt bed heb om in te slapen, wat ik niet hoef te delen met mijn broertjes of zusjes. Waar toeristen makkelijk 40 ringgit per maaltijd neertellen, wat voor een kindje in de school genoeg is om een maand van te kunnen eten. Waar geklaagd wordt over de aircontioning, terwijl de meeste locals niet eens een douche hebben. Een schril contrast, waar ik soms best even stil van word..